We zijn met de redactie een kijkje gaan nemen in onze hoofdstad. Brussel wordt vaak gezien als de stad van toerisme met accommodatie voor elk budget. Maar achter een straat vol (bekende) hotels schuilt een heel ander verhaal.

Voor veel mensen is Brussel een stad waar veel culturen bij elkaar komen én waar er heel wat bezienswaardigheden te bewonderen zijn. Wanneer we door de straten van Brussel wandelen, ziet het er allemaal heel gewoontjes uit. Helaas is meer dan de helft van de hotels bezet door asielzoekers en niet door toeristen.

Hotel Barry is één van de slechts vele voorbeelden. In de ontbijtkamer van het hotel treffen we Diatta Ampa uit Senegal aan. Hij neemt ons mee naar zijn redelijk kleine kamer, waar vijf bedden dicht op elkaar staan. Hij vertelt ons dat hij deze kamer deelt met nog vier andere mensen: een Congolees, een Rwandees en twee Tibetanen. Wanneer we hem vragen hoe ze met elkaar communiceren, antwoordt hij: 'Met gebarentaal. Soms begrijpen we mekaar, soms niet'.

Amin Lalami, de eigenaar van Hotel Barry, doet wat hij kan. Ook voor hem is dit geen gemakkelijke situatie. Doordat de immigranten de taal niet goed beheersen, moet Amin bijvoorbeeld meegaan naar de apotheker als zij medicijnen nodig hebben. Hij moet hiervoor ook de papieren regelen en dat allemaal bovenop zijn gewone werk.

We spreken ook nog met Fidan Balaj uit Kosovo. Fidan vroeg ongeveer drie jaar geleden asiel aan, maar nog steeds verblijft hij in een van de vele opvanghotels. Zijn dochtertje mag niet naar school en ook de ruimte voor kinderen is zeer beperkt.

Na het kort gesprek neemt hij ons mee naar de markt, waar hij enkel een paar koeken koopt om overdag te eten en enkele tomaten als maaltijd voor 's avonds. Meer kan hij zich niet veroorloven! Ze moeten eten kopen met de maaltijdchecks van zes euro, die Fedasil aan hen schenkt. Het is niet veel, maar alle kleine beetjes helpen.

Ook medische, sociale en juridische hulp wordt nauwelijks aangeboden aan deze mensen. Dokters van de Wereld, een vrijwilligersorganisatie, trekt langs de verschillende hotels en vraagt ons of we hen willen vergezellen.

"Elke dag versgeperst fruitsap en croissant, lossen de problemen niet op"

De eerste 'patiënt' waarbij we langsgaan, is een hoogzwangere vrouw. Ze krijgt amper hulp aangeboden en is nog nooit bij de dokter langs geweest voor een onderzoek.

De vrijwilligers vertellen ons dat er vaak ook een tolk nodig is om de mensen de juiste zorg aan te bieden. Helaas zijn er maar enkele beschikbaar, waardoor het verlenen van medische hulp moeilijk wordt.

We treffen in hotel nog enkele andere getuigen. Ze weten niet wat hen te wachten staat en dromen over een toekomst, hun toekomst, is voor vele moeilijk. Want... elke dag versgeperst fruitsap en croissants, lossen hun problemen niet op!

Er is dus maar een conclusie: we moeten deze mensen weghalen uit die verschrikkelijke ellende!